18-25/6/2022
Ευρώπη
ταυροπαρμένη βασιλόκορη απ’ το Λεβάντε θύμα
ταξίδεψε κι ”αντάμωσε” χαροπαρμένη μούσα
τ’ Ορφέα μας του υμνητή, του έρωτα Ευριδίκη
μα που με βιάς εγέννησε πολιτισμού της τέκνα
και σκλαβωμένη ενέπνευσε τον ποιητή του Άδη…
την αδικοχαμένη απόλαυση, της ανθρωπιάς τη δόση
που γέρασε μα δε γερνά, γιατί ”ανοίγει” πάντα
τα πέταλα της φύσης της, πούναι για πάντα νέα
σπέρματα μέσ’ στα πνεύματα των κεφαλιών στο σώμα
στο σώμα πούχουμ’ όλοι μας από παιδιά για πάντα
και γέροι σαν γινόμαστε, άλλα παιδιά γεννιούνται
παίζουν και μεγαλώνουνε και γράμματα μαθαίνουν
κι όταν θα πάνε στο καλό, θα ρίξουν γράμμα στο γιαλό
πάντα να ταξιδεύει
στις χώρες όλες το καλό
πάντα να θριαμβεύει
της ανθρωπιάς η δύναμη
τον κόσμο να πρεσβεύει
(Από την ‘Αρχιτεκτονική Σώματος και Χώρου’ κάποιες ‘σκόρπιες σκέψεις’ για τη
Γηραιά Ήπειρο)
Επιμέλεια έκθεσης: Μαρίνα Ζιάβρα
Η live performance με τίτλο peaceful – peace – fools είναι αφιερωμένη στο Βρετανό
γραφίστα Gerald Hortom που απελπισμένος εμπνεύστηκε το σύμβολο της ειρήνης το 1958
για τον πυρηνικό αφοπλισμό, από τον πίνακα του Goya ‘3η Μαίου 1808’ … ‘η εκτέλεση
του αγρότη’ σε συνδυασμό με τα αρχικά γράμματα του ναυτικού κώδικα N και D
(Nuclear Disarmament).
Λίγα λόγια για τους καλλιτέχνες:
Ο Πέτρος Πέτρου και η Στέλλα Χατζηπαναγιώτου έγιναν αρχιτέκτονες και εικαστικοί
σπουδάζοντας μαζί στη Ρώμη, τα χρόνια της μεταπολίτευσης στην Ελλάδα. Κατά την
διάρκεια των σπουδών τους διαμόρφωσαν τις φιλοσοφικές τους πεποιθήσεις με σημείο
αναφοράς τις θεωρίες γύρω από την πολιτική και την αισθητική της Κριτικής Θεωρίας ή
σχολή της Φρανκφούρτης. Η Στέλλα επιπλέον συμπλήρωσε τις σπουδές χορού που είχε
ξεκινήσει ήδη από την παιδική της ηλικία. Συνεργάστηκαν από νωρίς στα περισσότερα
από τα πρότζεκτ που υλοποίησαν μέσα από το πνεύμα της αρχιτεκτονικής δυάδας. Για το
λόγο αυτό το σχήμα τους αρχικά ονομάσθηκε ”αρχιτεκτονική σώματος και χώρου” με τη
φιλοδοξία να εκφράζουν ευρύτερα τις συνθετικές τους ικανότητες πέρα από τα πλαίσια
του γραμμικού σχεδιασμού, ακόμη και με τις κινήσεις των σωματικών δυνατοτήτων. Από
το 1989 και μετά την ιστορική συγκυρία της πτώσης του τείχους αποφάσισαν να
επισημοποιήσουν τις προθέσεις τους ώστε να ”λειτουργούν” όταν αυτό ήταν δυνατόν, ως
αρχιτέκτονες-εικαστικοί-δράστες. Το τελευταίο δυσκόλεψε τα πράγματα επιπλέον, διότι ο
τόπος διακατεχόταν από τη νοοτροπία ότι ”δράση” σημαίνει ”αντίδραση”. Παρ’ όλ’ αυτά
μέσω της ”διαφορότητας” κατάφεραν σχεδόν πάντα να βρίσκουν εναλλακτικές ποικίλης
κλίμακας, ώστε να εκφράζουν είτε ομαδικά είτε δυαδικά τη ”μιλιά” τους. Όλ’ αυτά τα
χρόνια έχουν ”δράσει” μέσα από την διαφορότητα τους με διάφορους τρόπους, σε
διάφορους χώρους και με διάφορους ανθρώπους. Το έναυσμα ντα είναι από την εν –
κύκλω – παιδεία και τα παίς – παιδιά – παιδεία…στην εν – κύκλω – παιδιά.